| Abstract : | The globalization of economic relations through increased trade and the mobility of capital flows has given further weight to the importance of Foreign Direct Investment (FDI), which has led to studies being carried out by many researchers over the years, and the governments of many countries (Alfaro et al,2004). The fact that these countries have become particularly competitive, but also the prevalence of a globalized economy has contributed to the targeted study of the theoretical framework of FDI and the determinants that lead to attracting more investment to one country. The ultimate aim, of course, of both countries and of enterprises aimed at either inflow or outflow of capital through this form is to gain a larger share of the world market and maximize their profits. According to Porter, an economy cannot be competitive if it is not the competitors operating in it, without taking into account whether they are domestic or foreign (Porter, 1990).However, it has been observed that some industries flourish more from globalization in comparison to others that do not have the same acceptance when expanding abroad and some countries have a comparative advantage over other countries in certain industrial sectors. So, globalization can have either positive or negative consequences depending on which angle you look from. According to Rugman and Verbeke (2000) only a relatively small set of multinational enterprises accounts for most of the world’s trade and investment. Indeed, the largest 500 MNEs account for over 90% of the world’s stock of foreign direct investment (FDI) and they, themselves, conduct about half the world’s trade. An organization has a range of different entry strategies to select when it internationalizes its operations. However, the process of decision making for the optimum entry mode is a complex issue, since there are many factors that a firm needs to take into account, when investigating the optimal strategy to penetrate into international markets. So, when a firm probes the appropriate strategy to enter or expand into a foreign market, it has to be very cautious considering all the factors involved and come to a pivotal strategic decision, since the chosen strategy can affect its international performance for a long time. Modes of entry into international markets are the third most researched field in international management (Werner, 2002).
Η παγκοσμιοποίηση των οικονομικών σχέσεων μέσω του αυξημένου εμπορίου και της κινητικότητας των ροών κεφαλαίων έχει δώσει ακόμη μεγαλύτερο βάρος στην σημασία των Άμεσων Ξένων Επενδύσεων (FDI), η οποία οδήγησε σε μελέτες που διεξήχθησαν από πολλούς ερευνητές με την πάροδο των ετών και από τις κυβερνήσεις πολλών χωρών (Alfaro et al, 2004). Το γεγονός ότι αυτές οι χώρες έχουν γίνει ιδιαίτερα ανταγωνιστικές, αλλά και η επικράτηση μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας συνέβαλε στη στοχευμένη μελέτη του θεωρητικού πλαισίου των ΑΞΕ και των καθοριστικών παραγόντων που οδηγούν στην προσέλκυση περισσότερων επενδύσεων σε μια χώρα. Ο τελικός στόχος, φυσικά, και των δύο χωρών και των επιχειρήσεων που στοχεύουν είτε στην εισροή είτε στην εκροή κεφαλαίων μέσω αυτής της στρατηγικής είναι να κερδίσουν μεγαλύτερο μερίδιο της παγκόσμιας αγοράς και να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Σύμφωνα με τον Porter, μια οικονομία δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική εάν δεν είναι οι ανταγωνιστές που δραστηριοποιούνται σε αυτήν, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη εάν είναι εγχώριες ή ξένες (Porter, 1990).Ωστόσο, έχει παρατηρηθεί ότι ορισμένες βιομηχανίες ευδοκιμούν περισσότερο από την παγκοσμιοποίηση σε σύγκριση με άλλες που δεν έχουν την ίδια αποδοχή όταν επεκτείνονται στο εξωτερικό και ορισμένες χώρες έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι άλλων χωρών σε ορισμένους βιομηχανικούς τομείς. Έτσι, η παγκοσμιοποίηση μπορεί να έχει θετικές ή αρνητικές συνέπειες ανάλογα με τη γωνία από την οποία την εξετάζεις. Σύμφωνα με τους Rugman και Verbeke (2000) μόνο ένα σχετικά μικρό σύνολο πολυεθνικών επιχειρήσεων αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου εμπορίου και επενδύσεων. Πράγματι, οι μεγαλύτερες 500 ΜΝΕs αντιπροσωπεύουν πάνω από το 90% του παγκόσμιου αποθέματος άμεσων ξένων επενδύσεων (ΑΞΕ) και αυτές, οι ίδιες, διεξάγουν περίπου το μισό παγκόσμιο εμπόριο. Ένας οργανισμός έχει μια σειρά διαφορετικών στρατηγικών εισόδου για να επιλέξει προκειμένου να διεθνοποιήσει τις δραστηριότητές του. Ωστόσο, η διαδικασία λήψης αποφάσεων για τη βέλτιστη στρατηγική εισόδου είναι ένα περίπλοκο ζήτημα, καθώς υπάρχουν πολλοί παράγοντες που πρέπει να λάβει υπόψη μια εταιρεία, όταν ερευνά τη βέλτιστη στρατηγική για διείσδυση στις διεθνείς αγορές. Έτσι, όταν μια εταιρεία διερευνά την κατάλληλη τακτική για είσοδο ή επέκταση σε μια ξένη αγορά, πρέπει να είναι πολύ προσεκτική λαμβάνοντας υπόψη όλους τους παράγοντες που εμπλέκονται και να καταλήξει σε μια κεντρική στρατηγική απόφαση, καθώς η επιλεγμένη στρατηγική μπορεί να επηρεάσει τη διεθνή της απόδοση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι τρόποι εισόδου στις διεθνείς αγορές είναι ο τρίτος τομέας με τη μεγαλύτερη έρευνα στη διεθνή διαχείριση (Werner, 2002).
|
|---|
Copyright © 2013 Library AUEB. All rights reserved.