| Περίληψη : | Η καθυστερημένη αναγνώριση των πιστωτικών ζημιών που σχετίζονται με δάνεια και άλλα χρηματοοικονομικά μέσαπροσδιορίστηκε ως αδυναμία που εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης του 2008. Αυτό συνέβη διότι οι απαιτήσεις για απομείωση του πρότυπου IAS 39 βασίζονταν σε ένα μοντέλο πραγματοποιθεισών ζημιών (οι πιστωτικές ζημίες δεν αναγνωρίζονται μέχρι να συμβεί πιστωτική ζημία). Μια άλλη ευπάθεια ήταν η πολυπλοκότητα χρήσης διαφορετικών προσεγγίσεων για την αξιολόγηση της ζημίας απομείωσης. Αυτή η διατριβή έθεσε έμφαση στις διαφορές μεταξύ IAS 39 και IFRS 9. Αναλύοντας το μοντέλο αναμενόμενων πιστωτικών ζημιών και τις προσεγγίσεις. Σε αυτή την έρευνα, θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε ορισμένα ερωτήματα όσον αφορά την επίδραση του προτύπου IFRS 9 (ΔΠΧΑ 9) στις τέσσερις συστημικές ελληνικές τράπεζες και την κεφαλαιακή τους επάρκεια σύμφωνα με τους κανονισμούς της Βασιλείας I, II και III.
The delayed recognition of credit losses was identified as a weakness. IAS 39 were based on an incurred loss model (credit losses are not recognised until a credit loss event occurs. Furthermore, a further identified weakness was the complexity and the lack of efficiency of the IAS 39 standard. Instead, the board decided to implement the IFRS 9 standard which is based on forward-looking expected credit losses (ECL). The ECL requirements must be adopted with the requirements of IFRS 9 for classification and measurement for annual reporting periods beginning after 1 January 2018. This thesis reviews the implementation of this new standard and the way in which institutions are preparing for the application of it. The calculations will be based on the IFRS 9 as it is illustrated.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.