| Περίληψη : | Η πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση έχει προκαλέσει μια τάση για επαναξιολόγηση πολλών πτυχών της χρηματοδοτικής δραστηριότητας των τραπεζικών ιδρυμάτων και των λογιστικών πρακτικών που αυτά ακολουθούν. Ένας τομέας που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι αυτός του προσδιορισμού του κατάλληλου επιπέδου των προβλέψεων για ζημίες από επισφαλείς απαιτήσεις, δηλαδή των κεφαλαίων που προορίζονται προκειμένου αντισταθμιστούν τυχόν μελλοντικές ζημίες που θα προκαλέσει η ασυνέπεια ορισμένων δανειοληπτών (Bernanke, 2009). Ο καθορισμός του καταλλήλου επιπέδου των εν λόγω κεφαλαίων εξαρτάται από την εξισορρόπηση των απαιτήσεων που θέτουν αφ’ ενός μεν οι αρμόδιες ρυθμιστικές αρχές, για τις οποίες σημασία έχει η προστασία της ασφάλειας και της ευρωστίας του ευρύτερου χρηματοπιστωτικού συστήματος, αφ’ ετέρου δε οι λογιστικές ρυθμιστικές αρχές, για τις οποίες σημασία έχει η διαφάνεια των λογιστικών καταστάσεων που εκδίδουν τα τραπεζικά ιδρύματα.Σε αυτή την εργασία διερευνούμε, στηριζόμενοι στην μελέτη των Norden και Stoian (2013), κατά πόσον οι Ελληνικές τράπεζες χρησιμοποιούν τις προβλέψεις για επισφαλείς απαιτήσεις («προβλέψεις») προκειμένου να διαχειριστούν το επίπεδο και την μεταβλητότητα των κερδών τους και εξετάζουμε τις επιπτώσεις (αυτής της διαχείρισης) επί των τραπεζικών κινδύνων. Χρησιμοποιώντας ένα δείγμα έξι Ελληνικών τραπεζικών ιδρυμάτων, κατά την περίοδο 2000-2014, δεν διαπιστώσαμε ότι τα υπό εξέταση τραπεζικά ιδρύματα χρησιμοποιούν τις προβλέψεις για χειραγώγηση των κερδών τους, δηλαδή για να προσαρμόσουν το επίπεδο και τη μεταβλητότητα των κερδών τους. Επιπλέον, δεν βρέθηκαν επαρκή στατιστικά στοιχεία ότι προσαρμόζουν τις προβλέψεις τους προκειμένου να αποφύγουν τις διακυμάνσεις των σταθμισμένων ως προς τον κίνδυνο στοιχείων του ενεργητικού τους.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.