| Περίληψη : | Η οστική μεταβολική νόσος αποτελεί συχνή επιπλοκή στους ασθενείς που υποβάλλονται σε μεταμόσχευση νεφρού. Η παθογένεια της είναι πολυπαραγοντική και αυτό γιατί προκαλείται τόσο από επιβαρυντικούς παράγοντες που προϋπάρχουν στους ασθενείς με νεφρική νόσο τελικού σταδίου, όσο και από παράγοντες που επιδρούν αφού οι ασθενείς αυτοί μεταμοσχευθούν. Η διάρκεια της χρόνιας νεφρικής νόσου και της εξωνεφρικής υποστήριξης (αιμοκάθαρση-περιτοναϊκή κάθαρση), η ύπαρξη σακχαρώδη διαβήτη, ο δευτεροπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός [1] [2], ο υπογοναδισμός, η μεταβολική οξέωση, η αμυλοείδωση [3] που σχετίζεται με την κάθαρση και η κακή διατροφή αποτελούν βασικά αίτια της κλινικής κατάστασης που ονομάζουμε μεταβολική οστική νόσο των ασθενών με χρόνια νεφρική ανεπάρκεια [4]. Στα σημαντικά αυτά προβλήματα επιπροστίθενται μετά τη μεταμόσχευση αρνητικές, φαρμακευτικές κυρίως, συνιστώσες όπως η χορήγηση των γλυκοκορτικοειδών και των αναστολέων καλσινευρίνης, η μακροχρόνια χρήση διουρητικών της αγκύλης, ο τριτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός, καθώς επίσης και ο βαθμός λειτουργίας του ίδιου του μοσχεύματος που σε αρκετές περιπτώσεις δεν είναι άριστος [5]. Άλλωστε οι ασθενείς με μεταμόσχευση νεφρού στην πλειοψηφία τους έχουν ήδη νεφρική νόσο σταδίου 3 (σπειραματική διήθηση < 60 ml/min). Σε αυτή τη μελέτη γίνεται η προσπάθεια αξιολόγησης του οφέλους της χρήσης σινακαλσέτης σε μεταμοσχευμένους ασθενείς με ανθεκτικό υπερπαραθυροειδισμό και εξελισσόμενη υπερασβεστιαιμία.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.