Περίληψη : | Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση και οι διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας δεν άφησαν ανεπηρέαστο τον τραπεζικό τομέα. Από το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, το σημαντικότερο πρόβλημα των ελληνικών τραπεζών είναι ο μεγάλος όγκος πλήρως ή μερικώς απλήρωτων χρηματοδοτικών ανοιγμάτων, γνωστά ως «Μη Εξυπηρετούμενα Ανοίγματα» (ΜΕΑ). Σαν αποτέλεσμα, η Τράπεζα της Ελλάδος, ακολουθώντας τις κατευθυντήριες γραμμές των ευρωπαϊκών αρχών, ανέπτυξε ένα πλαίσιο με λύσεις και μεθόδους διαχείρισης και μείωσης των ΜΕΑ των ελληνικών τραπεζών.Ωστόσο, η συμβολή τους φαίνεται να είναι λιγότερο αποτελεσματική από τους αρχικούς στόχους, αποτυγχάνοντας να «θεραπεύσουν» τα περισσότερα προβληματικά ανοίγματα. Αυτή η τάση υποδηλώνεται κυρίως από το γεγονός ότι οι κύριοι παράγοντες μείωσης των ΜΕΑ ήταν η επιτάχυνση των πωλήσεων και των διαγραφών δανείων (ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια), τα οποία θεωρούνται ως λύσεις οριστικής διευθέτησης. Επιπλέον, παράγοντες, όπως το μεγάλο μέρος των καταγγελμένων και των ληξιπρόθεσμων δανείων και υπερχρεωμένες, μη κερδοφόρες επιχειρήσεις, δημιουργούν αμφιβολίες σχετικά με την αποτελεσματικότητα των θεσμικών κατευθυντήριων γραμμών για την αντιμετώπιση του προβλήματος.Ο σκοπός αυτής της διπλωματικής είναι να εξετάσει τους τύπους λύσεων που παρέχονται στις τράπεζες, να αξιολογήσει την αποτελεσματικότητά τους με βάση τα καταγεγραμμένα δεδομένα και να περιγράψει μια πρόσφατη περίπτωση εφαρμοσμένης λύσης σε εταιρικό ΜΕΑ. Η ανάλυση αυτή θα προσφέρει σημαντικές πληροφορίες σχετικά με τις διαθέσιμες επιλογές που έχουν οι ελληνικές τράπεζες προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον όγκο των ΜΕΑ, και συμβάλλει στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε τους λόγους των αυξημένων πωλήσεων δανείων και της διαφαινόμενης εφαρμογής μιας πιο δραστικής λύσης, όπως το Ελληνικό Σχέδιο Προστασίας Περιουσιακών Στοιχείων The ongoing economic crisis and the structural weaknesses of the Greek economy could not leave the banking sector unaffected. From the outbreak of the financial crisis, the most critical problem for Greek banks to deal with is the large amount of either fully or partially unpaid exposures, known as “Non-Performing Exposures” (NPEs). This led the Bank of Greece, following the developed guidelines and standards from the European authorities, to develop a framework including suggested solutions and methods of managing and reducing the NPEs of the Greek banking system. However, the contribution of these offered solutions and means of reduction seems to be less effective than initial targets, failing to cure most of these exposures. This trend is mainly indicated by the fact that the main drivers of the NPEs decline have been accelerated loan sales and write-offs (especially during the latest two years), both of which considered as closure solutions by the Bank of Greece. Further, additional factors such as the large portion of denounced and past-due loans and over-indebted firms being unable to generate profits, raise doubts about the effectiveness of institutional guidelines and rules to confront the NPE problem.The purpose of this dissertation is to examine the different offered types of solutions provided to banks and assessing their effectiveness based on observed data and describing a recent case of an implemented solution to a corporate’s non-performing exposure. This analysis offers key insights into alternative options offered to Greek banks to deal with NPEs that help us understand the underlying reasons for increased loan sales and more drastic solution currently discussed or under implementation, such as the Hellenic Asset Protection Scheme.
|
---|