| Περίληψη : | Η παρούσα εργασία εξετάζει τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις διαπραγματεύσεις για την άμυνα και την ασφάλεια. Από την ίδρυσή της το 1992 και τη συνθήκη του Μάαστριχτ, η ΕΕ αλληλεπιδρούσε με το ΝΑΤΟ και τη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση με σκοπό τη διατήρηση της ασφάλειας στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Παράλληλα, η «Ανατολική Διεύρυνση» του 2003 δημιούργησε νέες ανάγκες. Το ίδιο έτος κυκλοφόρησε η Ευρωπαϊκή Στρατηγική «Μια ασφαλής Ευρώπη σε έναν καλύτερο κόσμο» με στόχο να κωδικοποιήσει την ενωσιακή στρατηγική και να παράσχει κατευθυντήριες γραμμές. Κεντρική σημασία στην προσέγγιση της ΕΕ κατέχει η προστασία βασικών ευρωπαϊκών αξιών όπως η δημοκρατία, το κράτος δικαίου, τα ανθρώπινα δικαιώματα και η χρηστή διακυβέρνηση. Σταθμός στη θεσμική εξέλιξη της στρατηγικής της ΕΕ υπήρξε επίσης το Πρόγραμμα της Στοκχόλμης αναφορικά με μεγάλο εύρος ζητημάτων που σχετίζονται με την ασφάλεια. Μεγάλη σημασία αποδίδει η ΕΕ στην προσέγγιση συγκεκριμένων περιφερειών. Το 2016 κυκλοφόρησε το δεύτερο επίσημο κείμενο Ευρωπαϊκής Στρατηγικής με τίτλο «Μια συνολική Στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Το κείμενο αυτό αντικατέστησε το προηγούμενο ενώ θεωρείται ότι μετέφερε το κέντρο βάρους από τη διακήρυξη αρχών στην πρακτική προσέγγιση και το ρεαλισμό. Το ίδιο έτος μετά την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποχώρησε ένα κράτος μέλος δημιουργώντας την ανάγκη για αναπροσαρμογή των διμερών σχέσεων. Οι εξωτερικές προκλήσεις της ΕΕ παρέχουν τη δυνατότητα να διαπιστωθεί η εφαρμογή των στόχων και των αρχών όπως τίθενται μέσω των θεσμικών κειμένων στην ακολουθούμενη πολιτική. Ακόμα, παρουσιάζεται η αλληλεπίδραση της Ένωσης με το διεθνές περιβάλλον. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι σχέσεις με τη Ρωσία, το Ιράν και την Τουρκία. Στο εσωτερικό της Ένωσης η συνοχή δοκιμάζεται σε συνάρτηση με τη δυναμική μεταξύ των μεγαλύτερων σε μέγεθος κρατών μελών όπως είναι η Γερμανία, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Συμπερασματικά, αφού σταθμιστεί η θεσμική της υπόσταση και οι εξωτερικές και εσωτερικές σχέσεις της, θα ήταν δυνατό να υποστηριχθεί ότι η ΕΕ δεν αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο στο πεδίο των διεθνών διαπραγματεύσεων για την άμυνα και την ασφάλεια.
The present thesis examines the EU strategy in negotiations for defence and security. Since 1992 and the Maastricht treaty, the EU interacted with NATO and Western European Union aiming to maintain security in the European continent. At the same time, the “Eastern Enlargement” of 2003 created new needs. In the same year the European Strategy “A secure Europe in a better world” was released in the order to codify the union approach and to provide guidelines. The protection of the basic European values such as democracy, rule of law, human rights and good governance is of central importance to the EU approach. The Stockholm Programme is a landmark of the institutional development of EU regarding a wide range of subjects related to security. The EU attributes great importance to approaching certain regions. The second official European Strategy text was released in 2016 entitled “European Union Global Strategy”. This text replaced the previous, while it is thought to have transferred the center of gravity from the declaration of principles to the practical approach and realism. In the same year, for the first time of the European Union history a member state seceded after the exit of the United Kingdom creating the need to readjust the bilateral relations. The foreign challenges of the EU provide with the possibility to ascertain the implementation of the targets and principals established through the institutional texts on the pursued policy. Also, the interaction of the Union with the environment is presented. Τhe relations with Russia, Iran and Turkey are typical examples. The cohesion in the domestic field is put to test in conjunction with the dynamics among the largest in size member states such as Germany, France and the United Kingdom. In conclusion, as long as its institutional substance and its foreign and domestic relations are assessed, it would be possible to argue that the EU is not a single entity in the field of international negotiations for defence and security.
|
|---|
Copyright © 2013 Βιβλιοθήκη Ο.Π.Α. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.